Week 4: Mijn leven in de hoofdstad van chaos; Kath

Hello lieve familie en vrienden, ik wilde jullie even bedanken voor het volgen van mijn blog en voor de lieve reacties! Het is voor mij nu zo raar om aan thuis te denken, het ís niet alleen ver weg, maar het voelt ook heel ver weg. Het voelt haast als een onbekende wereld, kan me haast niet meer voorstellen hoe het bij jullie is. Ben hier nu zo gewend, waarschijnlijk heb ik weer een enorme shock als ik terug kom. Wat ik mis aan thuis zijn vooral de kleine dingen. Iedere keer als ik hier onder de koude douche sta, of als er blijkt dat er helemaal geen water is en we dus “douchen” in de gootsteen, besef ik hoe blij wij moeten zijn dat we altijd warm water hebben. Iedere keer als ik weer met lunch en avondeten, groente smurrie, chapatti en groente noodles heb, verlang ik zo naar de lekkere gerechten die we in Nederland hebben. Zo veel variatie en zo veel vlees. Ik mis mijn vlees waanzinnig. Lichamelijk merken we hier allemaal dat we gewend zijn veel vlees te eten, want we hebben duidelijke symptomen van ijzertekort. Het vlees dat we krijgen bestaat bijna alleen uit bot, of vieze stukje lever, want ze gooien gewoon een hele kip in de pan. Of we hebben buffelvlees wat zo vreselijk taai is dat je kaken in de kramp schieten. Het vlees wordt hier gewoon op straat geslacht en daarna onder een dekentje op een tafel gelegd. Als we naar de school gaan rijden we altijd langs een slagerij waar je kippen kan kopen. Je kan hem levend meenemen in een plastic zakje hahah.
Ik mis frisse lucht. Ik had een paar dagen geleden even een nerve breakdown, waarschijnlijk door mijn ijzer tekort. De lucht maakte me toen zo misselijk en duizelig. Overal waar je loopt komen allemaal vreemde vieze geuren je tegemoet en als er een auto langs rijdt komt er een dikke zwarte wolk uit, er is geen ontsnappen aan… Dit zorgt er ook voor dat je neus constant verstopt zit met zwart snot en dat je ogen prikken en super droog zijn. Nepal is ontzettend stoffig, overal ligt een dikke laag stof/zand op en je haar is na 1 dag al helemaal plakkerig en stug. Ik snap nu het nut van dreadlocks haha. Helaas is het niet echt mogelijk even de stad uit te gaan om wat frisse lucht op te zoeken. Vandaag is het voor het eerst dat ik de bergen kan zien in de middag. Na 11 uur is het eigenlijk altijd zo smoggy dat je maar de helft van Kathmandu kan zien en de bergen verdwijnen. Het zicht op de Himalaya’s is in deze tijd van het jaar helaas heel zeldzaam.
Ik mis hygiëne. De straten zijn zo vies, afval overal, zou wel een grote schoonmaak willen houden hier. Ongelooflijk wat mensen hier allemaal gewoon op straat gooien, maarja wat moet je als je geen vuilnisbak hebt. Daarnaast zijn de mensen ook gewoon niet netjes opgevoed en niet bekend met wat hygiënisch is en wat niet. Iedereen, ook vrouwen, gorgelt heel openlijk en hard en spuugt dan een dikke kwak op de grond. De kinderen op de school doen dat ook al en spugen gewoon in het klaslokaal, wel ja dat kan er ook nog wel bij… Ze hebben vast een goed immuunsysteem, want snoepjes van de grond kan je gewoon eten hoor. Niet heel gek dat wij allemaal ziek worden. Dettol is dus onze grootste vriend hier.
Zoals je merkt leiden de mensen hier en wij dus ook, een primitief bestaan. Maar dat zorgt ervoor dat je je luxe thuis gaat waarderen. En tegelijkertijd doet het je beseffen dat je zo makkelijk zonder die luxe kan leven en dat dat het leven ook juist interessant maakt, want op het moment dat je wel even wat meer luxe hebt, maakt dat je zo gelukkig. Handwassen is helemaal niet erg, je moet er gewoon even aan denken, want anders heb je geen schone kleding meer. Een koude douche wend ook, en hoe lekker is die warme douche dan. Ik kijk nu zo uit naar lekker eten thuis. Ik hoop dat ik dat allemaal vast kan houden als ik terug ben. Wat ik in ieder geval enorm ga waarderen is hoe mega goed en duidelijk alles geregeld is thuis. Bussen rijden op tijd en met duidelijke bestemming en zijn niet overvol (al klagen we daar allemaal soms wel over). Je kan praktisch overal komen, het verkeer is goed geregeld en de wegen zijn goed. Als ik hier de bus moet nemen, moet je op goed geluk de goede bus inspringen en als je denkt er te zijn je door de mensen massa wringen en hopen dat je goed uitstapt. Zo niet, dan weet je niet hoe laat de volgende bus komt, of waar überhaupt een bushalte is…
Wat ik niet hoef te missen is gezelschap. Natuurlijk mis ik jullie, maar hier in het huis heb ik gezelschap genoeg en is het onwijs gezellig. Ik ben nu vaak ’s avonds op het dakterras, kijk eerst de zonsondergang en klets met wat vrijwilligers of geniet in mijn eentje van de verlichte stad. Deze week zat ik met Thijmen en Julian de hele avond op het terras dronken een biertje en Julian speelde op zijn gitaar. Was mooie avond!
Wat ik gelukkig ook niet hoef te missen is thee met melk! En ik ben niet eens raar dat ik melk in mijn thee drink, want Australiërs, Nieuw-Zeelanders en Britten doen dat ook. En in Nepal is sowieso bijna alle thee met veel melk.
Daarnaast vind ik het hier heerlijk, dat iedereen geaccepteerd wordt zoals hij/zij is. Maakt niet uit of je kleding wel of niet volgens de mode is (beter van niet zelfs) of je haar goed zit of je make-up draagt of je de laatste I-phone hebt of de nieuwe nike schoenen. De Nepalezen aanbidden ons hier toch al en willen graag met ons op de foto of staren ons na. Moet er nog aan wennen dat dat niet betekend dat ze je raar vinden of dat je iets verkeerd doet, maar dat ze je gewoon heel mooi vinden. Ik hoor hier wel 6 keer op een dag hoe mooi ik ben en dat ze jaloers zijn op mijn ogen, mijn haar en mijn huid. De toeristen die je hier ziet, overigens alleen in Thamel, zijn óf hippie óf echte trekkinggangers. Gek genoeg, proberen wij er dus zo min mogelijk westers uit te zien en proberen de Nepalese jongeren zich zo westers mogelijk te kleden.
Wat leuk is is dat alle kinderen je hier hello naroepen en ze allemaal je naam willen weten. Ouders sporen hun kinderen ook allemaal aan om ons aan te spreken. Blijf daar toch steeds wel vrolijk van worden, vooral omdat je kindjes zo onwijs schattig zijn.
Ook vind ik alle dieren op straat, hoe zielig soms ook, echt heel leuk. Geeft zoveel om naar te kijken en het geeft een leuke sfeer dat het allemaal door elkaar leeft. Puppy’s slapen tussen de kippen, apen worden achtervolgd door honden, geiten wachten buiten de slagerij toekijkend hoe hun vrienden geslacht worden. Er zijn ook zoveel schattige inie minie puppy’s die ik allemaal mee naar huis wil nemen.
Hopelijk hebben jullie nu een beetje een idee bij hoe mijn leven hier nu is. Deze week vooral sightseeing gedaan in Kathmandu zelf. Ben zondag naar 2 van de andere projecten geweest en na die dag had ik toch weer beetje de cultuurshock te pakken. Was naar het ouderenproject geweest, wat zich bevond midden in het meest hindoeïstische stadje van Nepal. Het was een super mooie plek, maar ik vond het enorm benauwend daar. Het was heel druk en de plek had iets lugubers over zich. Misschien door de gedachte dat daar crematies plaatsvinden langs de oever van de rivier, maar ook door de vreemde afgehakte yakstaarten die ze overal verkochten. Het bejaardentehuis was daarnaast ook gewoon erg bedroevend. De meeste bejaarden waren ernstig gehandicapt en konden niet lopen, zien, horen, praten, eten. Ze zaten daar maar op een matje heen en weer te wiegen en naar de grond te staren. We konden helaas ook heel weinig doen, want er waren al veel mensen aan het werk. We konden hun hand een beetje vasthouden, maar daar voelde ik me niet comfortabel bij. Ze hebben daar wel een hele mooie plek rond een tempel, maar echt zonder enige luxe. In deze plaats waren ook heel veel apen. Een aap kwam even een kijkje nemen bij de oudjes, maar die werd meteen door een oud vrouwtje weggejaagd, daar had ze dan nog net de energie voor haha. In de middag ben ik naar het gehandicapten project geweest. Was wel leuk. Beetje kletsen met de meiden daar. Ze hebben het daar wel goed, dus onze hulp is daar verder ook niet echt nodig. De rest van de week naar de school geweest en eindelijk de kinderen echt iets kunnen leren. Na het project hebben we dan 2 dagen nog een tempel bezocht. En 1 dag ben ik naar het women empowerment project geweest, waar oudere vrouwen Engels wordt geleerd. Was wel leuk, maar het is toch wel lastig om de vrouwen iets te leren, hun leerproces gaat heel langzaam. Na dat project met 2 meiden naar Durbar Square gegaan. Was hele belevenis, want die dag was er een festival. De straten waren overvol en langs de weg zaten kinderen met een plastic zakje, weet nog niet waar dat voor was. Onderweg passeerde ik een bloedplas en dacht okeee wat is hier gebeurd en toen zagen we een afgehakte buffelhoofd en geitenhoofd, die waren dus net geofferd. Op Durbar Sqaure moesten we 10 euro betalen om ingestorte tempels te zien en dat zagen we niet zitten. Maar de militair hield ons in de gaten en betaalde een bedelaar om ons ook in de gaten te houden haha. Toen werden we aangesproken door een mannetje en die kon ons voor minder geld het plein op krijgen… Onderweg door de kleine straatjes, gingen we twijfelen of hij te vertrouwen was, vooral omdat hij zei dat we een trap op moesten naar boven… En hij stonk duidelijk naar de alcohol. Maargoed we waren met zijn drieën en dat kleine dronken mannetje konden we wel aan, dus we zijn hem gevolgd en hij bracht ons netjes bij het plein. We moesten tegen de militairen maar zeggen dat Ryan Guy ons had geholpen, hij was een bekende. Hij ging meteen een drankje halen zei hij. Oeps hebben we toch een alcoholist aan zijn drankje geholpen, zijn ogen waren al geel uitgeslagen… Maar het was de moeite waard, er bleken toch nog een aantal mooie niet verwoeste tempels te staan. Daarna zijn we terug gelopen naar Thamel om wat te winkelen. Pff wat een drukte was het in de stad die dag, en we liepen weer langs een plek waar waarschijnlijk een offering stond te gebeuren, we zijn snel doorgelopen…
Nou ik loop onwijs achter met schrijven, maar denk ik dit voor nu wel weer even genoeg is.
Bye bye, tot snel 