Week 5: Spiritualiteit, grenzen opzoeken en “vrijw

Ik ga steeds meer van Nepal en de mensen hier houden. Voel me inmiddels genoeg op mijn gemak om alleen op stap te gaan, hoe spannend ook. Ik ben hier toch ook om mijn grenzen op te zoeken en moet straks ook 2 weken lang alleen mijn weg gaan vinden. Gewapend met mijn rough guide en screenshots van google maps ging ik op pad. De taxi chauffeur keek me eerst aan van heb geen idee waar je heen wilt en bleef onderweg maar de naam herhalen alsof hij nog steeds probeerde te herinneren waar het was. Dus ik had toch best wel zenuwen dat hij me bij een totaal verkeerde plek af zou zetten. Het was lange rit, maar na een tijdje zag ik een poort bij een bos, waarover ik had gelezen in de rough guide en het bleek inderdaad dat ik gearriveerd was. Ik was beland bij het dorpje Chobar. Het deed mij denken aan een Grieks dorpje met prachtige bloemen en kleurde huisjes. Voelde me meteen al aangestaard door de locals daar en de taxichauffeur nam lachend afscheid zo van; “heb geen idee wat je hier te zoeken hebt”. Ik was allang blij uit de stad te zijn en wat bos en bergen te kunnen zien en ik had een prachtig uitzicht over de stad vanaf daar. In het dorpje werd ik overal nagekeken alsof ik een alien was, dus voelde me een beetje in indringer. Maar op de momenten dat ik me niet welkom voelde zei ik: “namasté” en dan zeiden ze heel vriendelijk “namasté” terug en lachten, dus dan wist ik weer even dat ze me niet raar vonden. Ik kwam bij de tempel waarover ik gelezen had en daar was een ochtendgebed gaande, maar ik mocht gelukkig wel gewoon naar binnen. Voelt toch steeds beetje alsof je iets verstoord, maar er wordt verder geen aandacht aan je besteed. De tempel had hele intense sfeer, vooral ook door de gechante mantra’s die op de achtergrond klonken. Over de gehele tempel hing kookgerei, zoals borden en pollepels enzo. Dit was om deze God te eren; Iedere God hier verwacht andere offers. Zag hier ook mijn eerste Aziatische mongooltje en ik was blij om te zien dat ze hem daar een baantje hadden gegeven en dat hij dus gewoon geaccepteerd werd. Daarna ben ik verder het stadje doorgelopen en kwam bij een doodlopend weggetje waar een oud vrouwtje harde boeren aan het laten was en tegen me begon te praten, ik had geen idee wat ze bedoelde. Daar stond nog een mooi klooster met gouden dak. Daarna ben ik via een trap naar beneden gelopen en heb van het uitzicht genoten. Toen begon mijn eerste uitdaging: ik had een route gepland naar beneden waar een nationaal park was met een mooie kloof en grotten, dus ik moest die weg zien te vinden. Ik zag een paadje wat leek op het pad dat ik op google maps had gezien dus heb dat pad gevolgd. Liep over een heuvel naar beneden, langs van die schitterende bodhibomen met uitzicht op de bergen aan de andere kant van het dal. Had constante twijfel of ik wel de goede weg had, maar doorlopen leek mij het beste idee. Eenmaal beneden kwam ik bij een weg en na een tijdje lopen kwam ik bij een dorpje. Hmm dat kon ik me niet herinneren van de kaart, dus ik raakte ervan overtuigd dat ik aan de verkeerde kant was, want de Bagmati, de niet te missen stinkende rivier, was ook nog steeds nergens te bekennen. Een meisje sprak me aan, dus ik dacht ik vraag het aan haar, want ze spreekt Engels. Haar moeder was iets van behaard vlees aan het wassen in een ton… Maar ze snapte me niet en zei alleen yes toen ik de weg vroeg. Toen weer terug gelopen, want ik had een restaurantje gezien onderweg. Iedere motor/scooter toeterde naar me, want ik was duidelijk een buitenstaander daar. Bij het restaurantje wat eten besteld en nog is op mijn screenshots gekeken, bleek dat ik er gewoon al was. Haha wat een giller, ik had gewoon in 1 keer de weg gevonden. Heerlijk gevoel en het eten was tegen verwachting ook erg goed. Daarna op naar de tempel, grotten en kloof. De tempel was mooi, de man daar een beetje eng. Denk dat hij dronken was en hij ging allemaal dingen vertellen, heel spiritueel enzo. Hartstikke interessant allemaal, maar voelde niet echt de behoefte met hem te praten. Gelukkig zijn ze niet te aanhoudend en accepteren ze een nee. Toen naar de kloof. Kinderen vroegen me heel direct om geld of chocola, bizar dat andere mensen dat dus gewoon gegeven hebben. Werd toen aangesproken door 2 jongens van mijn leeftijd, die boden mij aan Kirtipur te laten zien, maar ik had andere plannen. De grotten heb ik geskipt, want voelde er niks voor om in mijn eentje met een gids door nauwe gangetjes te kruipen. Dus ben toen het park in gegaan en ben naar beneden gegaan in de kloof. Was mooi! Waren veel apen daar. Ik was de aapjes aan het bewonderen, de Nepalezen mij en de apen de Nepalezen. Voelde me enorm aangestaard, werd steeds aangesproken en mensen wilde met me op de foto in een innige omhelzing. Ach laat ik maar doen alsof het allemaal normaal is. Daarna wilde ik graag naar een meer en daarvoor moest ik een bus zien te vinden die daarheen ging. Er stond 1 bus en net toen ik wilde vragen waar die heen ging, kwam de jongen die mij eerder had aangesproken op zijn scooter aan. Hij was vergeten zijn kaartje te geven, want hij bleek dus een tourguide te zijn. De bus ging niet naar mijn bestemming en hij bood aan me daar heen te brengen en daarna een taxi te regelen. Aangezien ik het al somber inzag dat ik zelf mijn weg daar nog ging vinden, klonk dat heel aanlokkelijk en de jongen zag er betrouwbaar uit. Hij heeft me uiteindelijk alles laten zien wat ik wilde en zelfs nog meer. Ook Kirtipur dus en hij heeft mij netjes op de taxi naar huis gezet. Hij was wel nogal opdringerig, ik zei alleen taudaha lake, maar moesten toch naar Kirtipur, ik zei alleen tempels, maar hij wilde toch zijn huis laten zien (belachelijk armoedig trouwens). Hij vroeg niet om geld, deed het uit “vriendschap”, maar heb hem toch wat toegestopt. Was hectische dag en heerlijk om dan weer thuis te komen in het kamp en weer blanke mensen te zien. Die avond zijn we gaan stappen. We belandde nog even in een gevecht tussen twee taxi-chauffeurs omdat we gingen onderhandelen tussen hun… Toen weer naar Purple Haze, wauw die Nepalezen gaan helemaal los op die muziek, head bangend en alles erop en eraan. Was ontzettend gezellig avond!
Volgende dag duurde het even voordat we allemaal op gang gekomen waren, dus in de middag hadden we pas de energie om iets te ondernemen. Toen zijn we naar de Kopan monastry gegaan, die we vanaf ons dakterras kunnen zien. Zo dichtbij de stad, maar oh zo rustig en vredig. De monniken studeren en leven daar, echt al vanaf 7 jaar oud. Super mooie plek, met hele mooie tempels en schilderingen. Zeker een van de mooiste die ik tot nu toe had gezien. Wat maar weer bevestigd dat ik het Boeddhisme zeker mooier vind dan het Hindoeïsme. Hindoeïsme is heel kleurrijk en druk met veel happenings, en boeddhisme is heel sereen en vredig. Onderweg kwam er een monnik met ons praten. Hij vroeg of we mee wilde lopen, want hij deed iedere avond een wandeling met zijn studenten. Was hele leuke ervaring en mooie wandeling, met prachtig uitzicht over de stad. En zo leuk om is te praten met een monnik. Hij was al 37 jaar in het klooster… Hij wilde ook duidelijk vrienden worden, want als we nog is langs kwamen moesten we het maar laten weten dan kon hij ons het bos laten zien.
De dag erna gingen we weer naar het project, maar helaas er waren geen kinderen. Wat er dus op neer kwam dat er de hele week geen kinderen zouden zijn, want het was vakantie en de kinderen mochten zelf kiezen of ze kwamen of niet. Dan zou ik het ook wel weten. Die week ervoor waren ook al 2 vrije dagen en de week ervoor hadden ze examens. Oftewel van de 6 weken dat ik vrijwilligerswerk ging doen, heb ik misschien straks 10 dagen echt les gegeven. Heel teleurstellend. En daarnaast zijn de projecten al best goed geregeld en is ons hulp niet echt nodig… Binnen de stad hebben de mensen het gewoon best wel goed, dus als je echt iets wil betekenen voor iemand moet je vrijwilligerswerk doen op het platteland. Dus het project is vrij teleurstellend, ondanks dat het leuk is met de kinderen. Na het project ben ik met Thijmen naar Swayambunath gegaan, aka de monkey temple. En dat heet zeker niet zomaar zo. Het zit er helemaal vol met apen. Te leuk om te zien, vooral ook omdat ze zo menselijk zijn eigenlijk. Je ziet de emoties op hun gezichtje. Ze werden achtervolgt door de honden en kregen van een man een bekertje met water waar ze netjes uit dronken. De weg naar de tempel was een flinke klim via een 300 treden hoge trap. Maar het was absoluut de moeite waard. De gouden tempeltop weerkaatste schitterend het licht van de laaghangende zon. Echt een prachtige plek weer. De weg naar beneden via de andere kant bracht ons nog langs wat andere tempels, die allemaal even prachtig waren en overal hingen de typische Tibetaanse gebedsvlaggetjes in de bomen.
’S Avonds zat ik na het eten nog even een kopje thee te drinken toen opeens de grond begon te trillen en er een vreemd brommend geluid uit de grond kwam, die als een soort golf langs me heen ging. Die golf bracht een onwijze paniek te weeg in de stad; de hele stad ontwaakte opeens en begon te gillen en de honden gingen als een gek tekeer; onze kok rende in paniek voorbij. Tegen de tijd dat ik besefte dat dit een aardbeving was en opstond om iets te doen, al wist ik niet wat, was het al weg. Wat een ontzettend vreemde sensatie en zo beangstigend want je kan er nergens aan ontsnappen. Bizar om te ervaren dat werkelijk de hele aarde beeft en dat geluid is echt onbeschrijfelijk. Na een tijdje werd duidelijk dat het een beving was van 4.5 op de schaal van richter, dus een best zware. Er schijnen er al meer geweest te zijn in de tijd dat ik hier zit, maar was altijd ’s nachts en vrij klein, dus heb dat nooit gemerkt. De rest van de avond was de aardbeving het gesprek van de “dag”.
De dag erna ben ik naar Bouddhanath gegaan, is op 15 minuten lopen van ons kamp en is een van de grootste stoepa’s in de wereld. De plaats had iets mystieks en spiritueels waar ik echt van onder de indruk was. Zo’n grote diversiteit aan mensen, maar iedereen komt daar met hetzelfde doel; geluk. Dat maakt dat iedereen, behalve een paar domme toeristen, met de klok mee rond de stoepa loopt. De een prevelt gebedjes aan de hand van een kralen ketting, de ander in alle rust genietend van de sfeer en weer een ander zachtjes pratend met vrienden of familie. De rust wordt alleen verstoord door het schallen van “Om Mani Padme Hum” uit de speakers van een aantal winkeltjes. De stoepa is helaas na de aardbeving van inmiddels een jaar geleden, volledig verwoest. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe magisch de plek moet zijn geweest toen die nog intact was. Ze zijn kei hard aan het werk om de stoepa te herbouwen, dus dat maakt dat ik het wel waard vond om die 250 roepies te betalen. Westerlingen wordt overal geld afgetroggeld voor restauratie, maar bijna nergens gebeurd wat. Na mijn eerste rondje ben ik nog een rondje gegaan en hoorde nu in het paleis dat er een gebed gaande was. Voorzichtig liep ik naar boven, niet zeker of ik wel welkom was daar, maar een jongetje vertelde me dat ik naar boven kon. Ik ben even op de trap gaan zitten om te luisteren naar de groep oude vrouwtjes die een prachtig mantra aan het zingen waren. Er zaten ook wat monniken met hun gebedsmolen te zwieren. De kracht van het mantra werd me meteen duidelijk, werd er onwijs rustig en vredig van. Toen ik helemaal boven kwam en uitkeek op de stoepa werd ik er echt een beetje emotioneel van, zo mooi vond ik het en zo zonde dat die stoepa verwoest was. Ben er echt even stil blijven staan en heb even genoten van de sfeer en de aanwezigheid van de grote gouden boeddha’s. Na mijn derde ronde, zoals voorgeschreven, begaf ik me weer in de drukte van Kathmandu, maar geestelijk was ik weer helemaal zen. De dag erna was ik op het dakterras en probeerde wat meditatie oefeningen en toen gebeurde er iets heel moois. Na de oefening keek ik uit over Kathmandu en ik voelde opeens zoveel liefde en het besef dat ik gewoon hier alleen in een vreemd land ben zorgde ervoor dat het warme gevoel van trots naar binnen stroomde. En zonder dat ik er invloed op had biggelde er wat tranen over mijn gezicht, gewoon van puur geluk. En precies op dat moment kwam er een duifje mijn dak opvliegen, alsof het een teken was… Ik ben er even stil van ;)