Week 8 – Boeddhistisch disneyland, back to basic a

Mijn laatste week… Als ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig naar Nederland, als jullie het lezen ben ik alweer thuis en kan ik alles zelf aan jullie vertellen. Maar toch wil ik mijn blog graag afmaken.
Na mijn Yoga retraite ging ik op weg naar de geboorteplaats van Boeddha, Lumbini. Een logische volgende bestemming, want ik zat toch al helemaal in het boeddhistische sfeertje wat mij eigenlijk wel heel erg ligt. In de bus ontmoette ik een man en een vrouw en beide hadden het erover om in een boeddhistisch klooster te verblijven en aangezien ik dat ook van plan was gingen we met zijn alle. Later bleken er nog 5 anderen naar hetzelfde klooster te gaan. Marian kwam uit Nederland en had net 3 maanden een retraite gedaan in satsang, wat veel meditatie betreft en de Roemeense man was ook in deze dingen geïnteresseerd. Dit bevestigde maar weer dat er drie soorten reizigers zijn in Nepal: De trekkers, de hippies/stoners en de spirituele. Ik val volgens mij in alle drie de categorieën inmiddels. Super leuk dus om same minded people te ontmoeten tijdens je reis en gedachtes uit te wisselen. We kwamen bij het immense Koreaanse klooster en hoorde dat we daar voor maar 500 roepies per dag konden verblijven met alle maaltijden inbegrepen. Nou dat klinkt goed denk je dan! Ik weet niet wat ik voor deze prijs verwacht had, maar dit in ieder geval niet. Onze kamer was een grijs stink hok met wat matrasjes, al kon je net zo goed op de grond gaan liggen zo hard waren ze. We hadden een wc, nouja een gat in de grond die onwijs stonk en een tapje om ons te wassen. Primitiever dan dit kon het toch bijna niet worden. Het leek wel een spookhuis, ik was blij dat ik met Marian op een kamer kon slapen. Aangezien het al avond was konden we meteen aanschuiven bij het dinner. Koreaan lekker pittig eten terwijl het al 40 graden was, niet echt ‘je van het’ dus. Na het eten konden we mediteren tijdens het boeddhistische gebed. Een monnik song mantra’s en sloeg op een kale bas al knielend en buigend. Bijzonder om te zien. De gigantische lege en grauwe zaal met wat boeddha beelden werd verlicht door wensballonnetjes en kaarslicht. Prima sfeertje voor een meditatie. Daarna mochten we eindelijk ons heerlijke bedje induiken… Het was niet te doen heet in die kamer, dus slapen wilde niet echt lukken, dus hebben we maar een paar uur liggen kletsen. De volgende ochtend was het vroeg op, voor weer een meditatie sessie en gebed. Toen drong het tot ons door dat er echt nauwelijks monniken in het klooster waren en dat de toeristen duidelijk in de meerderheid waren, helaas… Daarna zijn op sightseeing gegaan door het prachtige en rustige park. Dé geboorteplaats van Boeddha. Ik moet zeggen dat ze de plek wel wat meer flair mogen geven; voor een plek waar ze zo trots op zijn is het echt slecht onderhouden en niet bijzonder aangelegd. Om de ruïnes van het paleis waar Boeddha geboren werd onder een boom, staat nu een lelijk wit gebouw. Binnenin is de plek gemarkeerd waar Boeddha ter wereld zou zijn gekomen, de boom is helaas vernietigd door de Japanners. Overal lag geld als offer. Buiten het paleis is het bassin waar de moeder van Boeddha, Maha Devi, gebaden zou hebben voordat ze beviel. En daarnaast staat een heilige boom, waar een stuk of 15 nep monniken zitten die je geld afhandig willen maken door je te zegenen… Ziet er leuk uit, maar eigenlijk is het beetje triest. Rondom zaten ook nog wat serieuze mensen te mediteren. Ik moet zeggen dat ik een magische plek had verwacht, maar dat viel erg tegen. Daarna gingen we alle tempels en klooster bekijken, die verzameld zijn langs de grote rivier/vijver die door het park loopt. Dat waren er om precies te zijn 14 en dan zijn er nog een stuk of 7 in de bouw. In totaal kunnen er op het terrein 42 tempels komen te staan. Ieder land kan een stukje grond kopen om er een te bouwen, veel tempels zijn dan ook net nieuw of replica’s van tempels uit dat land. Sommige erg mooi, zoals de Myanmar tempels, met gouden daken, de compleet witte Thaise tempel; andere erg modern of lelijk. Het geeft een beetje een vreemd gevoel alsof er iets niet klopt soms, vandaar dat je het een boeddhistisch Disneyland kan noemen of een bouwput… De Duitse ‘Tibetaans boeddhistische’ tempel, was onze favoriet. De schilderingen waren echt prachtig, we hebben er wel een half uur binnen gestaan om alle plaatjes te bekijken; er gebeurde zoveel op die muren! Op de tweede plaats kwam de Vietnamese tempel. Die was letterlijk zo uit Disneyland geplukt, maar zeker erg mooi. Om de tempel hadden ze bergen gebouwd en de tuin stond vol met papier mache dieren, alsof het een dierentuin was. De kraanvogel vond ze geloofwaardig genoeg, want die zocht het gezelschap op van zijn papieren vrienden. In de avond waren we gesloopt van het tempel hoppen en toe aan een lekkere douche onder de tap in onze donkere hol. Veel zin had het niet want in deze regenwoud tropische warmte zweet je toch wel. De dag erna was het voor mij alweer tijd om te gaan. ’s Ochtend vroeg nam ik weer de bus terug naar Kathmandu. Zo’n 10 uur in de bus, maar het lijkt te wennen, want het ging vrij snel voorbij.
Ik verbleef die avond in een backpackers hostel en de volgende dag vertrok ik weer naar mijn volgende bestemming; ik ging op homestay trek in Dhading. De rit was weer slopend; normaal was het 3.5 uur rijden, wij deden er 5 uur over… Mijn hekel aan de local bussen stijgt per keer dat ik instap… Ik werd netjes door mijn gids en gastvader opgehaald bij de bus. Onderweg had ik al wat mogen zien van de prachtige omgeving waarin ik terecht was gekomen. De kleurrijk geklede vrouwen steken af tegen het groen van de rijstvelden langs de rivier. Na een poosje lopen kwamen we bij zijn huis aan. Half af, maar zeker niet slecht! Het moment dat we binnenstapte barstte de hemel open. Regen, wind, onweer… Het leek er dus niet op dat we nog konden wandelen die dag. Mijn gastmoeder maakte meteen masala thee voor mij, met verse melk van de buffel. Ook hadden ze hun eigen geit, rijstvelden en groente tuin. Op die manier konden ze grotendeels zelfvoorzienend leven. Ze hadden ook een kindje van 8 maanden, een veel te enthousiaste jonge hond (ze zouden hem moeten uitlaten) en een zoontje van 9 jaar. Leuk gezin dus om bij te verblijven. In de middag ging ik met het zoontje volleyballen en badmintonnen en langzaam stroomde alle kinderen toe om mee te spelen of te kijken. We eindigde dus met een potje voetbal op een van de grotere terrassen met een zelfgecreëerd doel van takken. De zonsondergang gaf het fluitsignaal voor het einde van de wedstrijd. Na het eten heeft mijn gastvader, Govinda, mij alles uitgelegd over het kastenstelsel, hoe cultuurverschillen en tradities ontstaan en over religie. Hij is werkelijk een wandelende encyclopedie. En ik kon zelfs mijn spirituele gedachtes met hem delen. Hij vertelde me zelfs dat hij soms visioenen heeft in zijn slaap en dat die uitkomen…
De volgende dag was mijn trek dag. We liepen niet naar mijn volgende verblijf maar een rondje, omdat de huizen van de andere gezinnen ingestort zijn na de aardbeving. Helaas was het weer tegen onze verwachting in, toch niet helder geworden na de regenbui, dus zicht op de Himalaya’s kon ik wel vergeten. Maar het was er evengoed echt prachtig. Bizar hoeveel terrassen er liggen en te beseffen dat dat allemaal door mensen gemaakt is. We liepen zo’n 5 uur omhoog en passeerde een aantal dorpjes. Bij iedere persoon die we tegenkwamen stonden we stil om een praatje te maken. Veel mensen hopen op hulp als ze een blank persoon zien, Govinda probeerde dan uit te leggen dat ik niks kon doen… Volgens mij kende hij ook iedereen die we tegenkwamen, want soms waren het hele gesprekken. Ik denk dat dat een beetje te manier is om nieuwtjes uit te wisselen. Ik kon onderweg vragen wat ik wilde, hij had overal een goed onderbouwd antwoord op. Zo verteld hij dat de mensen hier echt aan het overleven zijn, en dat ze gelukkig zijn zolang ze maar 2 keer per dag te eten hebben. Sommige mensen moeten iedere dag een paar keer een uur wandelen om water te kunnen halen en ze moeten hard werken om hun groente en dieren te onderhouden. Dat betekend sjouwen sjouwen en nog is sjouwen, met bladeren voor hun vee, stro, rijstplanten, hout, graan, alles wordt aan hun hoofd meegedragen de berg op en af… Verder is het leven van de meeste Nepalezen gewoon heel saai. Ze gaan niet op reis of de stad uit, geen internet, geen tv, geen bioscoop, concerten, cafés. Helemaal niks. Voor de meeste mensen is het enige werk dat ze kunnen doen een eigen winkeltje beginnen. Daarom is het in de stad zo vol met winkeltjes en kraampjes met dezelfde troep… Ze verbouwen bijvoorbeeld groente en verkopen dat op de markt, of ze verkopen hun geit, of ze maken handgemaakte tassen enzovoorts. Ze hebben dan maar 3 klanten nodig om te overleven, dus daar wachten ze dan de hele dag op… Het mooie hiervan is dat deze mensen dus blij zijn met heel weinig. Ik zag al een verschil in de opvoeding van de baby. Bij ons wordt je van kleins af aan helemaal volgestopt met prikkels, de speeltjes met knipperende lichtjes en muziek zijn dan nog favoriet ook. Wij hebben daardoor ons hele leven veel prikkels nodig om gelukkig te zijn en zijn dus constant op zoek naar afleiding en spanning en sensatie. Hier hebben ze van kleins af aan niks, niet eens een knuffeltje, dus leren ze zichzelf te vermaken door creatief te zijn met de spullen die ze hebben, waar ze dan ook dubbel zoveel plezier van hebben. Wij zijn verwend en nog steeds ongelukkig… Wat het leven van de Nepalezen nu moeilijker maakt is de corruptheid van de regering. Die maakt alles alleen maar duurder en doet niks voor de armen. De besluitvorming duurt te lang omdat er te veel verschillende partijen zijn, die het nooit eens worden. Daardoor komt veel hup niet van de grond. Veel mensen zouden bijvoorbeeld hun eigen huis kunnen bouwen, maar dat mag niet… De mensen worden er dus heel erg uitgebuit. En dat merkte ik als toerist ook weer… Zo heb ik nog veel meer van mijn gids geleerd. Onze wandeling liep door de bergen met prachtige uitzichten en stopte af en toe bij een familielid van Govinda waar hij dan even op bezoek moest en dan kon ik weer even observeren hoe die mensen leven. Na 10 uur kwamen we eindelijk weer terug bij zijn huis. Ik werd warm onthaald door de hond die vrolijk aan kwam rennen toen ie mij zag, super schattig! De volgende dag vertrok ik vroeg… De rit was belachelijk… nu deden we over die 3,5 uur wel 7 uur. We stonden 3 uur in de file bij Kathmandu en we hadden onderweg nog een lekke band. Van mijn plannen kwam dus niks meer terecht, dus ben die middag maar naar de Garden of Dreams gegaan om naar de eekhoorntjes te kijken, naar de vogeltjes te luisteren en een boek te lezen; te ontsnappen aan de drukte. Mijn een na laatste volle dag zat ik weer 3 uur in de bus, nu naar Nagarkot, in de hoop nog een glimp op te vangen van de Himalaya’s. Maar helaas; mist en wolken ontnamen mij die kans. Zonder de bergen was het een erg trieste plek…. De vele hotels waren bijna allemaal beschadigd of vernield door de aardbeving. Het hotel waar ik verbleef was ook gewoonweg vies. Ik begon toen echt klaar te zijn met het reizen in Nepal. Het is vrij duur, alles is gewoon smerig en reizen duurt veel te lang. Bovendien is het weer in deze tijd van het jaar niet geweldig meer, dus het werd echt tijd om naar huis te gaan, zo ook te horen aan mijn stem die ik door mijn verkoudheid langzaam aan het verliezen was. Nepal is denk ik vooral fantastisch voor trekkings, maar qua dorpjes en plaatsen om te bezoeken is er niet veel. De volgende dag vertrok ik weer richting Kathmandu. Gelukkig de laatste keer in de local bus en in het vreselijke verkeer. De local bus stond al te wachten en zat vol, maar bleef rustig 1,5 uur staan voordat we vertrokken en onderweg gaat ie ook even stilstaan in de hoop dat er nog meer mensen in stappen. Ja er kunnen vast nog wel wat mensen bij op het dak... Mijn tweede bus, stond opeens stil, dus we moesten eruit en toen reed ie door… Ik snap af en toe echt niet wat er allemaal aan de hand is. Mijn derde bus stond weer een uur in de file. Maar toen bereikte ik wel eindelijk mijn bestemming: Pashupatinath. De heiligste Hindoe plaats in Nepal. Op deze plek staat zeker een van de mooiste hindoe tempels van Nepal, waar ik als toerist helaas niet naar binnen mocht. En langs de heilige rivier de Bagmati (die vreselijk stinkt) vinden crematies plaats. Ik besloot toch een gids te nemen, want het is een zeer interessante plek en ik wilde toch wel meer erover weten. Het is een mooie plek met veel tempels, waarbij de meeste een fallus of een lingram bevatten. Deze zijn heilig, want ze staan voor de scheppende kracht van de aarde, het leven en de goden. Voor de crematie worden de lichamen op een steen gelegd met de voeten in het water, om te reinigen en daarna wassen ze het gezicht en sprenkelen ze een beetje water in de mond. Dat was even raar om te zien… Daarna gaan alle kleren uit, want die zijn aards en hebben ze niet meer nodig in Nirvana, die kleren stromen met de rivier mee. Bij boeddhisten doen ze crematies in het bos op een berg en laten de kleren dan daar liggen, luguber gezicht is dat... Het lichaam wordt dan in witte en oranje doeken gewikkeld en versierd met bloemen, waarna ze naar de brandstapel worden gedragen. Ik moest er lang op wachten, maar wilde het toch wel graag allemaal zien. In de tussentijd ontmoette ik een Indiase jongen die ook aan het wachten was, dus konden we elkaar gezelschap houden, waarvoor hij mij als dank zijn ketting gaf. Toen begon eindelijk de crematie. De zonen lopen dan met de fakkel driemaal rond het lichaam, 1 maal voor iedere grote god en daarna steken ze het lichaam via de mond in de fik. Want via de mond begint het leven met de eerste ademhaling en verlaat het leven met de laatste ademhaling. Vanaf daar laten ze het hele lichaam afbranden, wat zo’n drie uur duurt. De as stroomt dan mee met de rivier, die alle 5 de elementen, water,lucht, aarde, ether en vuur, weer samenbrengt wat nodig is voor reïncarnatie. De rook die er vanaf kwam maakte dat we besloten om op “huis” aan te gaan. Ik moest nog een slaapplek vinden, maar dat was geen probleem. Daarna besloot ik naar Phat Khat te gaan om nog 1 keer van de geweldige sfeer en het eten te genieten. Stiekem hoopte ik dat de andere vrijwilligers er ook zouden zijn voor het afscheid van Thijmen en Ana. Ik loop binnen en dacht zie ik dat nou goed? Yeah ze waren er ook. Onbetaalbaar die gezichten toen ze mij zagen! Was zo goed om Thijmen weer te zien en bij te kletsen! Echt een mooie laatste avond  Al dat gezelschap, maakte me weer even zo blij en opeens wilde ik helemaal niet meer naar huis. Maar de volgende dag was het toch echt zo ver… Eerst hele ochtend doorgebracht in Thamel op zoek naar souvenirs en druk met afdingen… En daarna terug naar mijn tweede huis: Camp Idex… Zo goed om daar weer te zijn en wat ga ik het huis missen, vooral het prachtige uitzicht over de stad. Het was een flinke opgave om alles nog in mijn backpack te krijgen, maar het is gelukt! Mijn Nepalese vriend Bikash was super blij me weer te zien en ik hem, afscheid nemen van hem was wel moeilijk, want ik zal hem waarschijnlijk nooit meer zien… En zo zat zomaar mijn tijd erop. Alle beelden van wat ik had meegemaakt en gezien en alle mensen die ik ontmoet heb flitsten door mijn hoofd, wat mij toch wat emotioneel maakte. Ik ben zo onwijs dankbaar dat ik de kans heb gehad om dit te doen en zoveel mee te maken en te leren. Deze ervaringen hebben mij in ieder geval wijzer gemaakt en hopelijk merk ik nog meer positieve veranderingen zodra ik thuis ben.
Op het vliegveld werd ik nog een laatste keer geconfronteerd met de vreselijke chaos van Nepal… Maar voor ik het wist was het voorbij en zag ik de duizenden lichtjes van Kathmandu langzaam verdwijnen in de wolken…
Doha was weer een grote grap, vooral nu ik Nepal gewend was. Wat een belachelijke luxe. Ik moest gewoon lachen om de automatische zeeppomp. Mensen doen er ook wel alles aan om het zichzelf makkelijker te maken en alles hygiënischer. Ik kreeg haast het gevoel van, zo schoon hoeft het nou ook allemaal weer niet.
Mijn wachttijd ging snel, al begon ik me al een beetje te irriteren aan het feit dat ik steeds meer Nederlands hoorde en aan het typische karakter van de Nederlanders. Ik vermaakte me weer prima in het vliegtuig naar Amsterdam. Zelfs vanuit de lucht kon ik de contrasten met Nepal al duidelijk zien. Snelwegen overal, met 4 banen… Alle graslanden en straten zo recht toe recht aan neergelegd, alsof iemand met een liniaal Nederland heeft ingedeeld. Het heeft wel wat moois al dat groene gras… Bij aankomst merkte ik dat ik mij vooral heel leeg voelde. Ik had veel emoties verwacht, maar die bleven uit. Het was denk ik ook allemaal heel overweldigend even, ook om zoveel bekende gezichten weer te zien… Ik was niet meer alleen, ik was weer thuis. Echt beseffen deed ik het nog niet; het was alsof ik droomde. Het idee dat ik weer thuis ben voor weet ik hoe lang, riep een grote weerstand op.
Maargoed, laat ik jullie maar niet meer te lang vervelen, want dat kan ik nu weer lekker doen in real life. Misschien dat ik er nog een laatste blogje aan vast plak over al mijn nieuwe inzichten… Hope to see you all soon! Dikke kus, Ilona!