Week 1: cultuurshock en aanpassen

Mijn reis begon met een van mijn meest waardevolle, liefdevolle en moeilijkste momenten uit mijn leven. Alle mensen waar ik zoveel van houd waren aanwezig om mij uit te waaien en moed in te praten, wat mij eigenlijk alleen maar het gevoel gaf: “Ik wil niet weg!” Bedankt dat jullie er allemaal waren, dat betekende heel veel voor mij! En daar ging ik dan, liet alles en iedereen achter mij en was helemaal op mezelf aangewezen. Ja dat maakte de vliegreis best zwaar, de spanning en onzekerheid maakte me emotioneel. Ik hoopte op wat gezelschap tijdens de vlucht, maar hoe groot is de kans dat je naast degene zit waarvan je de deur opende toen ze op de wc zat, blijkbaar groot genoeg om het te laten gebeuren haha, like akward... Ook overleefde ik maar net een hartaanval toen ik 15 minuten lang mijn fototoestel niet konden vinden en er al van overtuigd was dat ik hem op het vliegveld had verloren (lichtelijk deja vu momentje; het schoot al door mijn hoofd ze hebben het nog zo gezegd haha) Een film die ik zelf kon kiezen met zelfs keuze uit de nieuwste starwars film en hunger games, gaf mij wat afleiding, maar slapen lukte niet. Gelukkig had ik een stop in Doha waar ik kon uitkijken naar een lekker hotel en wat nachtrust. Doha was cool: even dacht ik in de toekomst te zijn beland; de metro leek een glazen cabine die over de rails zweefde. Overal liepen sjeiks in lange witte jurken met van die rood-wit geblokte hoofddingen en vrouwen in Burka. Alles was top geregeld en alle mannen die ik tegenkwam stuurde mij direct door waar ik naar toe moest; dat was al een hele opluchting, ik had mijn taxi naar het hotel gevonden. Langs de snelweg in Doha stonden, grote van kleur veranderende lantarenpalen met arabische tekens erop en aan het eind kon je de verlichte stad zien liggen. Was heel gaaf gezicht. En aan de andere kant kwamen we ook langs een paleis dat leek op een zandpaleis uit de woenstijn, heel mooi! Onderweg moest ik lachen om de verkeersborden, waar geen poppetjes in broek op stonden, maar poppetjes met lange jurken aan. Mijn hotel bevond zich niet in het centrum van de stad, maar meer in de achterwijk, wat nog steeds super netjes en luxe was, net als mijn kamer. Heerlijk groot, zacht tweepersoonsbed voor mij alleen! Alleen reizen heeft dus voordelen :P Er stond een waterkoker en thee en flesjes schoonwater, dus top geregeld. Slapen lukte niet erg ondanks het bed en na 4 uur kreeg ik alweer een wake-up call. Bij het openen van de gordijnen dacht ik even dat er sneeuw lag, maar het was de grauwe grijse stof waardoor het zo leek.
Bij de gate van mijn vlucht, heb ik al even de Nepalezen zitten observeren, tenminste de rijkere Nepalezen dan. Tijdens de vlucht zat ik naast een Nepaleze man die onbeschaamd aan het gorgellen, smakken en boeren was, ja dat is normaal daar… Het eten was heel goed trouwens! Ik keek onwijs uit naar het uitzicht op de himalaya’s vanuit de lucht, maar ik trof het dat het weer zo slecht was dat we niet konden landen. Een uur lang hebben we boven kathmandu gevlogen en ik heb alleen maar wolken gezien. Eenmaal geland, regende het en zag ik in de verte de bliksem bijna de grond raken. De weergoden waren blijkbaar niet goed gestemd met mijn komst. Het contrast tussen Doha en Kathmandu werd mij op het vliegveld meteen duidelijk. Kathamandu Airport, was oud, vervallen en nog net niet echt vies. Ander half uur heb ik gewacht op mijn backpack, terwijl ik al had gezien dat hij er eerder uit was dan ik. Grote chaos van mensen met karretjes die allemaal denken dat ze door dat kleine gaatje wel heen kunnen. Ik had een waar aankomst commitee bij aankomst, achter glas stond het helemaal vol met starende Nepalezen en buiten met taxi-chauffeurs, was vreemde gewaarwording. Ik zag meteen het Idex Logo en twee mannen pakte meteen mijn spullen, zij bleken niet van Idex en ik “moest ze een tip geven” Ik had alleen 20 euro, maar dat was natuurlijk “well fine”. Nou dikke doei! De chauffeur bleek ook niet van Idex en wilde erg graag vrienden worden en mij meenemen naar Holi festival met zijn familie. Nou nee bedankt. Goed ik werd dus meteen lekker ondergedompeld in de Nepalese cultuur. En de man bleef maar praten, dus ik moest luisteren, antwoorden, vragen stellen en verwerken wat ik allemaal aan mij voorbij zag komen. Dit dus: Chaos, koeien achter op een kar, een oud vrouwtje met een giga mand met hooi erin, straathonden overal, afval overal, een mooie boeddhistische stoepa vloog ook aan mij voorbij, toeterende overvolle bussen en scootertjes overal en dat aan de verkeerde kan van de weg (voor mij dan), een cafe wat nauwelijks een cafe te noemen was, nouja het was heel wat in ieder geval. Eenmaal aangekomen was het bijna donker en het weer was nog steeds niet goed. Ik werd verwelkomt met een dikke rode stip op mijn hoofd en werd naar mijn kamer gewezen. Onderweg de andere vrijwilligers ontmoet. Daarna met zijn alle gegeten. Oke ik had mijn Engels overschat, maarja wat wil je als iedereen om je heen gewoon in eigen taal kan praten. Ja allemaal Australiërs. Ik heb moeite ze te volgen en zelf uit mijn woorden te komen, maar dat wordt hopelijk beter. Gelukkig is er ook een Nederlandse jongen dus dan kan ik even op het Nederlands terugvallen, wat zij allemaal erg cool vinden klinken schijnt het. Super aardige mensen allemaal trouwens. Maar ik ben snel naar bed gegaan. Oordopjes helpen niet tegen de blaffende straathonden, die elkaar ’s nachts opzoeken. Mijn gedachten gingen alle kanten op, dus ik kon de slaap niet erg goed vatten. Een wekker is niet nodig de hanen wekken je met alle plezier, die overigens overal loslopen met een aantal kippen erbij en de kuikens worden met zorg opgevoed. Volgende ochtend begon mijn cultuur week en introductie, samen met een ander meisje die ook net is aangekomen. Eerst een yoga les gehad (altijd leuk), daarna gezien hoe mansala thee gemaakt wordt (erg lekker) en momo’s (Nepalese snack). Het huis best oke trouwens, had die dag een warme douche (schijnt zeldzaam te zijn) 12 uur per dag is er stroom (headlight niet overbodig), een normaal toilet en verder alles gewoon standaard en prima. Na de kookles ben ik met Georgina de stad in gegaan om geld te halen en richting de stoepa gelopen. Maar ik was een beetje te overweldigd om meteen naar binnen te gaan. Het valt mee met de bedelaars gelukkig, maar toch zie je heftige dingen. We liepen eerst door het tentenkamp, van de dakloos geraakte Nepalezen na de aardbeving. Daarna probeerde we de weg over te steken (lang wachten) waarop een jongetje gekleed in vodden mijn hand aanraakte en zijn handje ophield. Hij zag er zo slecht uit, ik schrok ervan, maar kon niks geven. Even als de gehandicapte mensen die op straat zitten en een vrouw met twee baby’s waar de vliegen omheen danste. Verder was vooral de stank van auto’s, riolering, wierook en weet ik het allemaal en de drukte erg benauwend, dus was heel fijn weer terug te zijn. Toen een sari aangekregen en een henna tatoeage. Heel leuk en de mensen van de organisatie zijn erg aardig, maar niet echt spraakzaam. Daarna hebben we gegeten bij een Nepalees meisje en haar moeder. Het meisje sprak erg goed Engels en was eigenlijk niet erg anders dan van wij. Haar moeder was een traditionele Nepalese vrouw. Zij at met haar handen, sprak geen woord Nederlands en deed net alsof wij er niet waren, terwijl ze door ons gesprekken heen met haar dochter praatte. Wat mij opvalt is dat als Nepalezen met elkaar praten dat het lijkt alsof 1 praat en de ander niet reageert of luistert. Het was een lief meisje en leuk om te zien en horen hoe haar leven is. Het eten was lekker, veel curry maar gelukkig niet te pittig. ’S Avonds een film gekeken met de andere vrijwilligers en toen naar bed. Weer vielen mijn gedachtes mij lastig, nu vooral hoe ga ik mijn weg vinden in dit vreemde land, hoe werkt alles en hoe gaat mijn project zijn. Want ik ben toch op een lesgeef project geplaatst terwijl ik dat niet wilde. De dag erna kwam ik erachter. Samen met iemand van de organisatie en een jongen uit zuid-afrika die nu ook in Australië woont ging ik in een bus (overvol) over een zwaar hobbelige weg door de drukke stad naar de Milkyway international school. Ik stap binnen en meteen komen er kleine, mega schattige en mooie kindjes aanrennen in school uniform. Eerst allemaal naar Andries maar daarna ook naar mij, de ene spontaan de ander nog beetje voorzichtig maar toch vragend om een knuffel. We geven eerst les aan een klas van 4 kinderen, de 4de klas. Gewoon wat Engels oefeningen uit het boek met ze doornemen. Ze spreken erg goed Engels en zijn heel slim. Daarna naar de 1ste klas. 8 kinderen, die geen Engels spreken en die het ook niet makkelijk gaan leren; die les deed de jongen van de organisatie voor ons. Ondertussen wilde de kinderen alles van mij weten en moest ik mijn naam spellen en opschrijven waar ik vandaan kwam. Allemaal wilden ze een signatuur in hun schrift. Voor de les zingen ze een goodmorning liedje en na de les een goodbye liedje. Daarna naar de tweede klas, die hier ongeveer tussen in zitten. De kinderen zijn zo enthousiast en nieuwsgierig, heel leuk! Na de lunch mogen we spelen met de kinderen van de kinder garden. Beetje schommelen, spelen met de bal, dansen en op de wip. Ik ben ook even naar de hele kleintjes gaan kijken. Die staarde me allemaal aan alsof ik een alien was, maar wel een lieve want ze wilde allemaal mijn aandacht en een knuffel en high five en dan niet 1 maar 20. Haha heel schattig, de een iets verlegener dan de ander. Maar na een tijdje merkte ik dat twee jongetjes het te bont maakt en daar voelde ik mij niet goed bij. Ze werden blijkbaar jaloers dat ik de andere kinderen ook aandacht gaf en gingen op een negatieve manier om aandacht vragen (slaan, schoppen, met dingen gooien) No no no zeiden ze me dan heel leuk na… Toen ben ik weg gegaan want dat was niet oke.
Goed ik schrijf dus weer veels te langdradig; ik vind schrijven ook gewoon veels te leuk haha! Ik zit hier nu de zonsondergang te kijken en een vogeltje zit in de bamboe en maakt schattige geluiden (zie foto’s). De zon is heerlijk, heb eerste glimp opgevangen van de himalaya’s en ja het lijkt erop dat ik begin te wennen. De slopende gedachtes aan thuis zijn verdwenen, dus dat lijkt mij ook een goed teken. Morgen gaan we naar Pokhara, waar ik onwijs naar uitkijk! Mijn avonturen daar horen jullie in mijn volgende blog! Als jullie niet afhaken na mijn veels te lange en uitgebreide blog van nu (A). Bye bye!