Week 6- Kathmanduvallei, avontuur en afscheid neme

Oeps iets te lang niet geschreven, maar ik kan ook niet bijhouden hoe snel de tijd hier voorbij vliegt. Week 6 was mijn laatste week in het vrijwilligershuis en die was ook zo opeens voorbij. Aangezien mijn project nog gesloten was, ben ik toen een dagje mee gegaan met een medevrijwilliger naar een hondenopvangcentrum. Beetje aandacht geven aan al die zielige straathondjes. Ze zijn zo lief allemaal. Je ziet de meest rare kruisingen. Zoals een labrador met worste pootjes of een pitbull met lange haren, het komt hier allemaal voor. De dag ervoor hadden ze een hond bij ons uit de straat opgehaald, die helemaal kaal was door een huidziekte. Vreemd om hem niet meer in onze straat te zien als je thuis kwam, maar goed om te weten dat hij daar behandeld wordt. In de middag ben ik op eigen houtje naar Sankhu gegaan, een plaatje net buiten Kathamandu. Ik nam het risico op zoek te gaan naar een local bus, omdat die 10x zo goedkoop zijn als een taxi en ik vond hem! Het was een pittige rit van ongeveer een uur, waarbij je als sardientjes in blik opgesloten zit in een hobbelende bus van 40 graden, maar dan heb je ook wat… Het dorpje was vrijwel geheel verwoest door de aardbeving, mijn rough guide sprak duidelijk over betere tijden. Ik ging opzoek naar het pad naar de tempel op de heuveltop. En weer dacht ik dat ik fout liep, en toch bleek ik het weer in één keer te hebben gevonden. Er werd weer van alle kanten om me gelachen, maar doordat ze me aanspraken wist ik ook dat ik goed liep. Het was een flinke klim van een half uur naar boven via een trap, maar zeker de moeite waard. Het pad liep door een bos in de heuvels en zat vol met aapjes. En ik vond het vooral heerlijk om even alleen te zijn en zelf het avontuur op te zoeken. De Hindoe tempels waren heel mooi en het uitzicht ook. De locals boven bij een soort hotel voor bedevaartlieden, waren de apen koekjes aan het voeren, leuk gezicht dat ze zo samenleven met de dieren daar. Werd nog half aangevallen door de honden daar, wat me wel vaker gebeurd in dorpjes waar geen toeristen komen… Ze vinden vast dat ik stink haha. Ik vond gelukkig direct weer de bus terug en was net op tijd terug in Thamel om met de rest te eten bij een pizzeria, als afscheid voor 2 van onze groep. Die dag was ook nieuwjaarsavond 2073. Dat was duidelijk te merken, want het was overvol in de straten rond een uur of 8. Wij besloten naar huis te gaan, want we dachten de dag erna veel te doen te hebben wegens het nieuwe jaar. Dat viel erg tegen. Met 3 anderen ging ik ontbijten in de stad, die nog nooit zo uitgestorven was geweest. Helaas hadden we het feest dus echt goed gemist.
De volgende dag, zat ik bijna in de taxi op weg naar een plaatsje genaamd Pharping, toen bleek dat ik mijn geld was vergeten. En dat was maar goed ook, want toen ik terug kwam, stonden er toch opeens 2 anderen te springen om met me mee te gaan. Was weer een flinke rit met de local bus, maar wauw wat is dat toch belachelijk goedkoop. Je betaald nog geen 20 cent voor een enkeltje met de bus, maakt niet uit waarheen. Dit was dik een 2 uur rijden… In Pharping was een heilige ronde tocht langs Monastries en wat heilige plekjes. Ik was de gids, omdat ik het allemaal zo goed had uitgezocht; gelukkig bleek ik een goede gids haha. Er stonden meerdere Monastries en allemaal even mooi en rustiek. Verder de berg op kwamen we bij een tempeltje waar spontaan een beeldje van de godin Tara was ontstaan… Daarna kwamen we bij een grot waar een monnik zijn verlichting had bereikt en in de muur kon je zijn voetafdruk en klauwende handen zien, die de kracht bewijzen van zijn verlichting. Ja als je genoeg fantasie hebt kan je overal wat in zien. Na nog wat tempels, gingen we opzoek naar een plekje waar we degelijk konden eten zonder ziek te worden. Is nog lastig… Na de lunch, die goed viel gelukkig, zijn we naar Dakshinkali doorgereisd. Dit is de grote offerput van de Kathmanduvallei, waar honderden geiten en kippen per week geslacht worden als bloedoffer voor de godin van de tempel. We waren een beetje zenuwachtig voor wat we zouden aantreffen, en er werd volgens mij wel beetje om ons gelachen dat we daar heen wilden; 3 nuchtere Nederlandse meiden op zoek naar wat lugubere taferelen. Bij al het rood wat we zagen dachten we dat het bloed was, maar veel was gelukkig ook poeder. Maar de rode stroom die de rivier in liep, was wel degelijk bloed. Gelukkig hadden we het offeren net gemist en waren ze alles aan het schoonmaken. Op de offerplaats snijden ze de keel door van de geiten en dan offeren ze een beetje bloed aan de godin door het over het beeldje te smeren. Het pleintje was rood, net als de witte duiven die lekker een bad namen in het water daar… Even verderop werden en geiten geprepareerd om te kunnen eten. Allemaal geitenlichaampjes zonder hoofd. Bijzonder om te zien en niet eens te gruwelijk. Maar had niet willen zien hoe ze die beestje dood maken.
Voor het weekend ging ik met de 3 andere Nederlanders canyoning en raften. Midden in de Middle Hills of nowhere, kregen we bij een klein huisje een wetsuit aan en een paar ‘schitterende’ schoenen. Toen moesten we nog ‘even’ 20 minuten steil naar boven lopen, dat viel niet mee met dat pak in 30 graden. Aan alle kanten werden we ingehaald door groepjes geiten. De opluchting en verbazing was extra groot toen we bij een gigantische en prachtige waterval uitkwamen waar we een heerlijke duik konden nemen in het koude water. Vanaf daar begon ons avontuur. We moesten glijden, abseilen of springen van, de allemaal even prachtige, watervallen. De adrenaline pompt de hele tijd door je lichaam en zorgt ervoor dat je trilt op je benen. Vooral het cliffjumpen was toch wel even een drempeltje waar je overheen moest, letterlijk en figuurlijk… Onderweg hadden we nog een picknick lunch, met een hemels broodje kaas, die ik zo onwijs gemist had. Wat een gave ervaring was het, vooral in zo’n schitterende omgeving. Naar het canyoning gingen we naar onze campeerplek. Het leek meer op een resort, echt hele relaxte sfeer en prima tentjes. ’ S Avonds bij kaarslicht genoten van een koud biertje en leuke gesprekken. De hitte in de tent was niet te doen, maar we vielen uiteindelijk toch uitgeput in slaap. Volgende ochtend ging ik half slaperig naar de wc en tot mijn schrik zag ik de grootste spin die ik ook heb gezien! Overal zaten daar vreemde beestjes. Na het ontbijt gingen we met de zipline over de rivier naar de overkant en weer een paar uurtjes met de bus naar onze raft plek. Kregen leuke uitleg over de positie voor “tigers” of “ chickens”. Dacht eerst dat het allemaal wel heftig zou zijn en dat je zo uit die boot zou kieperen, maar viel allemaal erg mee. Was echt super vet. Met sommige versnellingen werd je door de hele boot geslingerd. Op een gegeven moment zegt die man veel te laat dat we recht op een rots af vaarden, waardoor we er dus overheen gingen. De boot ging tot 90 graden de lucht in, maar ik zat aan de goede kant dus bleef nog net zitten en zag de anderen allemaal zo de boot uit kiepen. Mijn eerste reactie was meteen mijn hand uit te steken en een meisje kon nog net mijn hand grijpen, de angst was van haar gezicht af te lezen. De twee anderen kwamen 20 meter verder pas boven water. Daarna hadden we weer picknick, maar nu op een parelwit strand! Na de lunch besloot ik nog wat meer “tiger” te zijn en aan de voorkant van de boot te gaan zitten. Af en toe kijk je een diepe draaikolk in en bent ervan overtuigd dat de boot nooit overeind kan blijven en toch ga je er soepeltjes doorheen. Wat hebben we gelachen. Na het raften was ons avontuur nog niet afgelopen, ze hadden nog wat leuks voor ons in petto. We moesten met de localbus. En dat klinkt niet heel spannend, maar als de bussen dus vol zitten, wordt je op het dak geplaatst. Dan ben je net zo waardevol als een stuk bagage of een geit klaar voor de slacht. Een rekje zit dan ook niet echt heel comfortabel, maar we hadden in ieder geval airconditioning en het beste uitzicht haha. In Nederland zijn de wegen vele malen veiliger en de rijstijl van mensen ook, maar dan wordt er wel op ingehamerd dat je je gordel om doet. Hier zit je op het dak van een bus, met een rekje van 10 centimeter die je tegen moet houden als de bus door de bochten scheurt. Af en toe houd je je hart vast als er weer een bus gaat inhalen en net op het laatste moment weer op zijn eigen baan komt. Wij hadden vooral erg te doen met onze lieve Gijs Gerrit Geit. Dat arme beestje zat al 9 uur op die bus en ging zijn dood tegemoet. Hij vond het vast fijn dat hij wat gezelschap had van ons en wij waren ook blij met hem, was een gezellige Gijs Gerrit geit. Erg moeilijk om hem achter te moeten laten, we wilden hem bijna kopen. Het was een waanzinnige belevenis, maar na 4 uur waren we er wel klaar mee. Vooral omdat het donker en koud werd. We hadden in ieder geval weer een goed verhaal toen we terug kwamen. Was echt een top weekend!
Onze week op school begon op een andere school, want onze school had een trouwerij waar we ’s middags heen gingen. Op de andere school, waren de kinderen erg verlegen en durfde niet echt te praten in het Engels. Dat gaf mij toch wel even inzicht in wat wij dus bijdragen op de andere school, daar praten ze met plezier in het Engels tegen ons. Daarna gingen we naar de trouwerij. Bijzonder om te zien en iedereen zag er zo mooi uit! We voelden ons wel een beetje indringers daar. Na tijdje wilde iedereen met ons op de foto, was beetje vreemd. Er was verder niet veel gaande, behalve dat het bruidspaar door iedereen nog meer rode rijst op hun hoofd geplakt kreeg als gelukswens. Vol is vol zou je toch zeggen. Wij waren ondertussen op zoek naar een leuk meisje voor Bikash. Hij blijkt dus heel populair te zijn bij de meiden daar, echt heel grappig om die verhalen te horen. Dingen gaan zo anders hier. Maar hij wil niet meer verliefd worden, want zijn hart was gebroken door een meisje, dus nu wil hij een gearrangeerd huwelijk. Hun ouders zoeken dan iemand uit en dan mogen ze elkaar 1 keer zien voor ze trouwen. Het viel me in ieder geval mee dat ze dan nog wel nee mogen zeggen, als het het toch niet is.
De rest van de week, was het eindelijk echt leuk op de school. We hadden veel kinderen, veel klassen en echt veel te leren. Helaas was het donderdag alweer mijn laatste dag… Ik merkte toen hoe leuk ik het toch wel gehad heb op de school, want ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen van al deze lieve kindjes. Had bij iedere klas als laatste nog wat filmpjes van thuis laten zien, zodat ze een beetje een idee kregen van hoe het ergens anders is. Bij ieder “say goodbye bye” liedje stonden de tranen in mijn ogen. Aan het eind was er nog een heel afscheid georganiseerd. Alle kinderen ging in rijtjes staan en ik kreeg een speechje van de principal. En ik moest zelf ook iets zeggen; ik kon nog net stamelen dat ik ze ging missen. En ik kreeg terug: “We will miss you too”. Dan breekt je hart toch wel een beetje. Kreeg ook nog een beetje rode poeder een een sjaaltje om, als in fijne reis. En toen zongen ze nog een keer met zijn alle “say goodbye bye”. Moeilijk… Ze schreeuwde me nog 3 keer na “We will miss you”. De bus rit terug was hells. De weg die we normaal namen was afgesloten en we zaten in een microbusje met wel 12 mensen. En de vrouw naast me plopte zo haar borst naar buiten om haar baby borstvoeding te geven. Oke… Je moet je schouders en knieën bedekken maar dit kan wel?? Bij thuiskomst alles klaarmaken voor mijn vertrek. Pff ik zag er erg tegenop om dit huis te moeten verlaten en vooral ook alle lieve mensen. Het was toch echt mijn thuis geworden en het vooruitzicht om alleen te zijn, stemde me niet heel vrolijk. Maar dit wordt mijn uitdaging en eindelijk kan ik de mooie natuur van Nepal gaan ontdekken!