Week 7- Een nieuw begin, trekking en Yoga Retrait.

Namasté  Week 7 alweer; wat dus betekend dat ik nog maar één weekje over heb. Na deze week alleen, merk ik dat ik mijn verlangen naar thuis en naar mijn lieve vrienden en familie wel weer terug komt. Het vinden van een reismaatje blijkt toch wat lastiger dan gedacht. Dus ik ging in mijn eentje op weg naar Pokhara waar mijn 5-daagse trek ging beginnen. Toch zat ik in de lunchpauze niet alleen, want er waren nog 5 andere alleen reizende mensen aan boord van de bus, dus als snel vormde we een groep. Allemaal gingen ze zonder plannen, dus ze besloten dingen samen te doen. Zo simpel is reismaatjes ontmoeten dus toch wel. Maar ik had al een hotel en een trek geboekt. Bij mijn hotel waren gelukkig nog twee meisjes, die net uit de sound of music leken te zijn gestapt, die dezelfde trek gingen doen en ook de dag erna gingen beginnen. Trekking in een jurkje met 15 kilo op je rug leek me toch wat zwaar. Mijn trek begon in Nayapul. De bus dropt je daar en dan ga je maar gewoon lopen. Mijn gids genaamd Kaji, wees me gelukkig de weg, dus daar hoefde ik mij niet druk over te maken. Dag 1 was vooral zwaar vanwege de onwijze hitte en de continue dorst. De trail was druk met een grote groep Chinezen, die je liever niet in je buurt wilt hebben. Ze zijn overenthousiast over alles en mega luidruchtig. Dus wij probeerde ze voor te blijven en dat was gelukkig niet al te moeilijk. Bij mijn lunch had ik de beste fanta die ik ooit gedronken heb. De fanta was niks bijzonders, maar door de dorst smaakte hij echt zo geweldig. Tijdens de lunch ontmoette ik een Koreaanse vrouw en haar gids en een Engelse jongen. Iedereen die alleen reist zoekt elkaar op en iedereen is in voor een praatje. Zij vertrokken eerder, maar halverwege kwam ik de Koreaanse vrouw weer tegen. Dat was wel even leuk, want met mijn gids kon ik niet echt hele gesprekken voeren, dus was beetje akward. Na een slingerende weg door de heuvels en 2 uur lopen, kwamen we uit bij “the steps”. Er kwamen net 2 jongens naar beneden en die wensten me succes, want er kwamen er nog een aantal… Het was absoluut een oneindige trap. Halverwege wees mijn gids naar een dorpje midden op een heuvel aan de overkant van het ravijn en vertelde me dat we daarheen moesten. Moest er even om lachen, zo van “ohja tuurlijk dat lopen we even”. Maar onderweg kijk je terug naar wat je gelopen hebt en dan loop je zoveel sneller dan je denkt en valt het allemaal erg mee. Zo klommen we in 4 uur, 1000 meter via 4550 treden. Ik was vooral verbaasd over de porters die met 3 backpacks ons nog voorbij liepen! Nepalezen zijn echt gemaakt om te klimmen en de dragen. Het uitzicht werd steeds mooier. Om de Chinezen voor te blijven liepen wij door naar het volgende dorpje, waar we een heerlijk hotel hadden. Geweldig om daar aan te komen en te horen dat je een eigen kamer met een warme douche hebt, goed eten en een schitterend uitzicht. Niks van dat had ik verwacht op mijn trek, ik had niet eens shampoo of iets meegenomen, want ik dacht douchen gaat het niet worden onderweg. De Koreaanse vrouw, verbleef uiteindelijk ook in hetzelfde hotel als ik dus daar kon ik ’s avonds ook nog mee babbelen, heel fijn om wat gezelschap te hebben! We gingen vroeg op bed aan en ik had mijn wekker gezet om 6 uur om de himalaya’s te kunnen bewonderen vanuit mijn bedje. Die waren zeker zichtbaar, al was het nog maar een klein stukje. Geeft toch even zo’n geluksmomentje  Die dag hadden we een rustige dag voor de boeg. We moesten nog 900 meter stijgen, maar de wandeling duurde maar 3 uurtjes. Voornamelijk door het bos en af en toe passeerde we een “dorpje”. Bizar dat mensen hier echt wonen, zo in de ‘middle of nowhere’. Ze verbouwen hun eigen groentes en houden hun eigen dieren en ze drinken water uit de bergen. Verder leven de meeste er van het toerisme. Alles wat wij daar kopen, moet door porters of muilezels naar boven worden gebracht, dus is vrij prijzig. Van verre hoor je de stoetjes muilezels al aankomen met hun klingelende bellen. Nog voor de lunch arriveerde we bij onze bestemming: Ghorepani. Een vrij groot drop met van die leuke blauwe golfplaten daken. Bij aankomst waren de himalaya’s nog gedeeltelijk te zien. Ik was zwaar onder de indruk van de grootte. Het is haast onvoorstelbaar; Zelf zat ik op 2800 meter en boven de “heuvel” aan de overkant hing een dikke laag wolken, die bijna dezelfde hoogte had als die heuvel en dwars door dát wolkendek steekt dan opeens het besneeuwde topje van een berg uit. Dat was mijn eerste zicht op de Annapurna South van 7219 meter. Was verder een erg luie dag; Heerlijk genoten van het eten en wat gekletst met een Amerikaan, reizigers zijn zo inspirerend om mee te praten! ’s Avonds naar de zonsondergang gestaard die het wolkendek doorbrak en de himalaya’s blootlegde. En daarna op naar bedje, want om 4 uur ging mijn wekker alweer. Snel al mijn kleding aangetrokken die ik mee had en hup de nacht en kou in voor een klim van een uur naar Poonhill. Van beneden af zag je al een hele stoet kleine lichtjes te trap op lopen richting de top van 3210 meter. Onderweg kwam langzaam de zon een beetje op en ik bleek geluk te hebben want het was helder en de bergen waren prachtig zichtbaar. Bij aankomst op de top, bleek het uitzicht super weids. Aan 2 kanten van de berg rezen de himalaya’s op. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit absoluut het allermooiste is wat ik ooit gezien heb! Ik was zwaar onder de indruk en het maakte me zelfs een beetje emotioneel. Dit is waar ik voor naar Nepal ben gekomen en eindelijk kreeg ik het te zien! Even gaf me dat het gevoel: Ik wil hier nooit meer weg, dit land is zo geweldig! Een uur lang heb ik ervan mogen genieten, maar toen moesten we toch weer naar beneden. Na een welverdiend ontbijtje vervolgde we onze weg. Mijn gids vroeg mij weer of we door gingen lopen naar Ghandruk, wat betekende dat we nog 7 uur voor de boeg hadden, zodat we de drukte konden vermijden en een beter hotel konden krijgen. Vol vertrouwen dacht ik “ja dat doen we wel”. Deze tocht was absoluut prachtig. We liepen door een rododendronbos, Vol in bloei en met van gigantische uit de grond stekende wortels, echt een magisch bos. We liepen weer een “heuvel” op van 3100 meter van waar we weer een weids uitzicht hadden, op de nog altijd heldere bergen. Aan de linker kant rees de Dhaulagiri op van 8167 meter, maar alleen de bovenste laag was zichtbaar, de onderkant van de berg lag in de grauwe mist. Hierdoor leek het net alsof je naar een andere planeet kijkt. Vanaf daar vervolgde onze trail zich naar beneden door een schitterende kloof. Helaas begon daar de vermoeidheid in te slaan en was ik meer in een soort trance van “stap, stap, stap”. Ik begon ook erg misselijk te worden dus in mijn hoofd ging het alleen maar van: “Ik hoop dat we er zo zijn; oh nee het is nog zo ver; mijn voeten doen zoveel pijn; waarom gaat de tijd zo langzaam…” En mijn gids bleef maar doorlopen, ik kreeg maximaal 5 minuten rust en het duurde maar en het duurde maar en bij iedere stap ging ik een klein beetje meer dood. En ik dacht dat het nog maar 2 uur lopen was, maar er kwam echt geen einde aan. Vanaf dat moment besefte ik dat naar beneden echt veel vermoeiender is dan naar boven. Vooral met die gigantische ongelijke treden en mijn korte pootjes; naar beneden rennen gaat dan niet, want dan ga je op je smoel. Eindelijk kwamen we bij onze laatste 40 minuten naar boven lopen, wat was ik opgelucht al helemaal bij bovenkomst. We waren uiteindelijk 1 van de eerste, wat ik nog steeds niet snap want volgens mijn gids ging ik langzaam… Ik was helemaal kapot en heel misselijk. Toch moest ik eten bestellen, maar kreeg echt de aller slechtste fried rice ever, dus kreeg geen hap door mijn keel. En toen begon mijn dillema, want mijn gids wilde dus doorlopen en ik ergens ook wel, maar mijn energie was gewoon op. Heb er 2 uur alles aan gedaan om weer op te laden en ik was zo toe aan een beter hotel dat ik toch besloot door te lopen. Het motiveerde ook wel dat ik 3 anderen ontmoette die ook doorliepen. Wat is nou nog 3 uur… Dus daar gingen we dan, vol goede moed en in hoog tempo, want ik wilde zo snel mogelijk in Ghandruk zijn. Gewoon vol in trance je ene voet voor je andere blijven zetten en hopen dat het snel voorbij is. Eindelijk gaf ik toe aan even wat rust, en toen bleek dat er pas een uur voorbij was. Dat was heel demotiverend en op dat moment had ik echt spijt dat we door waren gegaan. Gelukkig bleek dat we snel liepen en het laatste uur ging vrij snel. Toen was Ghandruk eindelijk in zicht, ik was kapot en zo blij om daar te zijn dat de tranen in mijn ogen stonden. Bleken we nog 15 minuten door het dorp te moeten om bij ons hotel te komen. Mijn voeten deden onwijs veel pijn dus ik strompelde achter Kaji aan. De gedachte aan een warme douche en een bed hielpen me door te gaan. Bij aankomst bleek mijn douche alleen ijskoud, dat is niet echt wat je nodig hebt als je al staat te trillen als een rietje. Ik kan me niet herinneren dat ik me in mijn leven ooit zo moe heb gevoelt. Hoe ik liep, zo gebogen en rillerig en strompelend deed ik mezelf aan mevrouw Beugelink denken, en ik begreep onmiddellijk hoe zij zich iedere dag moet voelen als ze uit bed moet. Een Duits meisje die ik onderweg had ontmoet zat toevallig in hetzelfde hotel, dus hebben gekletst tot het eten kwam en zij voelde zich net zo verrot. Mijn misselijkheid werd helaas niet beter, dus nog steeds kreeg ik geen hap door mijn keel. De volgende ochtend stond mijn gids om 6 uur voor mijn deur: “beautiful view!” Ah ja prachtig, maar laat me slapen… Ik voelde me helaas niet veel beter… Gelukkig had ik die dag een rustdag. We besloten alleen wat sightseeing te doen in het stadje. Echt heel bijzonder plaatsje, nog zo inheems, ondanks alle toeristenhotels. Witgepleisterde bakstenen oude huisjes, met maiskolven aan het dak om te drogen een strooien hutje in de tuin voor de buffels of geiten, kippen overal en oude vrouwtjes die bij een watertapje hun was doen. Ik moest lachen om hoe ze hier hun paarden voeren. Ze krijgen een zak om hun bek gebonden met haver erin zodat ze niet de hele straat onder knoeien. ’S Middags ging ik mijn lunch bestellen waarna het opeens zwart werd voor mijn ogen. Werd in paniek wakker omdat ik niet wist waar ik was en verder keek blijkbaar niemand naar mij om terwijl ik zojuist was flauw gevallen. Heel bizar. Mijn tranen vroegen nog net wel wat vragen op, maar veel begrip kreeg ik niet. Toen ik het mijn gids uitlegde zei hij alleen: “Oké”. Het uiten van emoties of enige zwakte is in Nepal niet erg normaal en wordt verder dan ook zoveel mogelijk genegeerd, ze weten niet wat ze ermee aan moeten. Heb ook al dingen gezien die erop duiden dat jezelf snijden of extreme berichten op facebook zetten hun manier is van emoties uiten… Ik moet dan ook zeggen dat ik gezien heb hoe onwijs sterk de kinderen hier zijn. Ze zijn ontzettend ruig met elkaar, springen op elkaars buik, slaan schoppen, alles, maar huilen doen ze nooit. Er valt over te twisten of dit goed is of niet… Hun aanpak was voor mij op dat moment heel naar, ik voelde me niet serieus genomen en erg alleen. Mijn gids probeerde wel voor me te zorgen, maar hij leek niet te begrijpen wat er aan de hand was, want hij bleef maar zeggen dat ik gewoon moe was en hij deed er beetje denigrerend en lacherig over. De laatste dag zijn we een uurtje naar beneden gelopen en toen hebben we de bus gepakt. Heb ik de bus nog wat cultuur verschillen zitten observeren. De meeste oude mensen lopen letterlijk in 90 graden, alsof ze alle bagage die ze in hun leven gedragen hebben opgestapeld nog meedragen. Kinderen trekken met plezier hun broek naar beneden en plassen op de straat. En de bus gaat op zijn gemakje een half uur wachten op een paar passagiers en de buschauffeur maakt een praatje wanneer hij dat wilt. Wat mij ook opvalt is dat iedereen elkaar lijkt te accepteren en te vertrouwen. Iedereen praat tegen elkaar; in de taxi met de chauffeur in de bus met degene naast je. En aanraken is dan ook niet raar, dat is alleen een teken van respect of vriendschap. Daarom lopen mannen hand in arm of arm in arm. In Nederland ben je daar toch wel voorzichtig mee want je weet maar nooit hoe iemand reageert…
Na mijn trek heerlijk in bad in het hotel en al mijn spullen gewassen. Na 3 wasbeurten was het water nog steeds bruin haha. De volgende dag ging ik naar mijn wel verdiende yoga retraite! Even 2 dagen helemaal zen worden. En dat was zeker gelukt. Lekker om wat structuur in je dag te hebben en niet zelf te hoeven nadenken wat je gaat doen en dat het eten zo voor je neus geschoven wordt. Heerlijk vers fruit, veel groente en gewoon echt top eten. Het centrum stond in een mooie en zeer rustige omgeving met prachtig uitzicht op Pokhara en het meer. Je hoorde er alleen de vogeltjes fluiten! Verder waren de oefeningen gewoon heel leuk en ontspannend. Soms was het moeilijk niet in slaap te vallen, vooral met de singing bowls en de guided relaxation. Maar er werd ook gelachen, want sommige oefeningen zijn gewoon heel raar, zoals de lion pose, waarbij je moet brullen als een leeuw met je tong naar buiten. Het chanten was ook heel leuk, lekker eentonig zinnen blèren, maar wel met een lekker ritme erachter er we mochten zelfs dansen! Na 2 dagen was ik weer helemaal opgeladen en klaar voor mijn volgende avonturen.